Hem omega-3 zengini besinlerimizi elimizden alarak, hem de bedenimize bol bol omega-6 bombası bitkisel yağ pompalayarak omega-3/omega-6 dengemizi altüst edip bizi “omega-3 fakiri” yaptı. Bununla da yetinmedi, güneşle temasımızı minimuma indirip hepimizi D vitamini eksikliğine mahkûm etti. Probiyotik zengini besinlerimizi endüstriyelleştirerek probiyotik güçlerini azalttı, neticede probiyotik fakiri insanlar olduk. Yeni hayatın mide asit pompasını felç eden haplar ve daha pek çok nedenle bizi B12 yoksulu yaptığı da kesin. Yeni hayatın bizden çaldığı -ama bizim çok geç farkına vardığımız- mühim bir şey daha var: KOLAJEN! “O nasıl oldu hocam, nerede hata yaptık?” diyorsanız yanıtım tek cümleden ibaret: ETİ KEMİĞİNDEN AYIRDIK!
Kolajeni nasıl kaybettik?
Kolajen eksikliği problemi eti kemiğinden ayırmamızla başladı. Tencere yemeklerini bıraktık. Dolayısıyla iliğiyle kemiğiyle birlikte haşlanmış et yemeklerini neredeyse unuttuk.
Tencerede kemikli sığır/dana eti/kuzu budu-sırtı, hindi, tavuk pişiren mutfakların sayısı parmakla gösterilecek kadar azaldı. Son derece sağlıklı olmalarına rağmen mikrop veya parazit korkusuyla sakatat grubu besinlerden de vazgeçtik.
Netice ortada: Hepimiz kolajene hasret bireyler haline geldik. İşte bu nedenle eklemlerimiz eskisinden daha hızlı yaşlanıp daha erken çürüyor, pörsüyor. Biraz da bu yüzden kemiklerimiz daha kolay kırılıyor, ciltlerimiz daha kolay kırışıyor, sarkıyor, pörsüyor, kaslarımız eriyip gidiyor.
Eksikliği ne yapıyor
◊ Kemikler, kaslar güçsüzleşiyor.
◊ Eklemler daha hızlı yıpranıyor, dizler kalçalar romatizmaya yakalanıyor.
◊ Ciltler daha hızlı pörsüyor, sarkıyor, yaşlanıyor.
◊ Tendonlar zayıflıyor, kopuyor veya iltihaplanıyor.
◊ Kısacası “bedenimizin destek dokusu” azalıyor, beden adeta depreme dayanıksız bir bina haline geliyor...
Nasıl kazanılır