Cezaevleri bir cezalandırma mekânı mı yoksa suçluyu rehabilite etme yeri mi? Cezaevlerinde hükümlülere katı ve acımasız bir tutum mu takınmalı yoksa onlara rahat bir ortam mı sağlanmalı?Bu iki soru, dünyanın hemen her yerinde uzun zamandır tartışılıyor.Cezaevlerini rehabilitasyon aracı olarak kullanan gelişmiş ülkelerde suçluların cezaevinden çıktıktan sonra tekrar suç işleme oranı oldukça yüksek. Cezaevlerinin rehabilitasyon değil cezalandırma merkezi olması gerektiğini savunanlar bu veriler üzerinden yürüyorlar.Buna karşın Kury ve arkadaşları, Silberman ve Foucault gibi isimlerse hapishanelerin, suçluları namuslu bireyler haline getirmenin aksine, onları daha çok suça eğimli kıldığını ileri sürüyorlar.Bu tartışma insanlığı nereye götürür bilmem ama bizim bundan daha öncelikli bir problemimiz var.Suç işlemekte ısrar eden, çok sayıda suç dosyası olanların toplumun arasına karışmasına neden engel olamıyoruz?Farklı türlerde olsa da birisi ısrarla suç işlemeye devam ediyorsa, onu durduracak, toplumun arasına karışmasını engelleyecek bir kanun maddemiz olmalı ve suç işleme alışkanlığının çok ağır bir cezası...