Süleyman Demirel Cumhurbaşkanlığı döneminde neredeyse tam anlamıyla Cumhuriyetçi olmuştu ama başbakanlık dönemlerinden birinde şöyle demişti:
“İmam hatip okullarının gayesi, sadece din adamı yetiştirmek değildir. Dinini bilen Türk vatandaşı doktor, mühendis, hâkim olsa daha iyi değil mi? Bugün ortaöğretime giden 3 milyona yakın öğrencimizin 240-250 bini klasik eğitime ilaveten din eğitimi veren bu okullara gidebiliyor. Bu okulların önü üniversiteye açıktır. Onu biz yaptık... Şayet Kuran kursları veya din eğitimi, bu kanuna (Tevhidi Tedrisat Kanunu’na) ters düşüyorsa yanlış olan, din eğitimi değildir, Tevhidi Tedrisat Kanunu’dur... İslam birliği konusunda asıl mesele, her ülkenin İslamı doğru anlayıp tatbik ederek Kuran’ın getirdiği nizamı yaşamaya çalışmasıdır. O zaman, İslam dünyası gerçek manada güçlenmiş olur.” (htp://blog. milliyet.com.tr/cdenizkent)
***
Böyle konuşan bir siyasetçi asla siyasetin merkezinde ya da merkez sağında olmaz. İslamcı sağdadır ve bir anlamda AKP’nin amip anasıdır. Adnan Menderes’in Demokrat Partisi de ne merkezde ne de merkezin sağında idi. AKP’yi genlerinde taşıyan bir amip idi.
Merkez sağ ve sol anayasanın ilk 4 maddesini itirazsız kabul etmek ve onlara bağlı olmak zorundadır. Evrensel ölçekte merkez sol ile merkez sağ arasında küçük ama çok derin bir fark vardır. Anayasamızın ikinci maddesini anımsayalım:
“Türkiye Cumhuriyeti, toplumun huzuru, milli dayanışma ve adalet anlayışı içinde, insan haklarına saygılı, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, başlangıçta belirtilen temel ilkelere dayanan, demokratik, lâik ve sosyal bir hukuk devletidir.”
Ben anayasa yazarı olsam, daha kurumsal olacağı için, “Atatürk milliyetçiliği” yerine “Cumhuriyet milliyetçiliği” yazardım.
Merkez sol tam anlamıyla “demokratik, lâik ve sosyal bir hukuk devlet” yandaşıdır.
Merkez sağ ise liberal meşrebini sosyal devletle uzlaştırmak zorundadır.
İYİ Parti’nin görünürde anayasanın ilk dört maddesi ile bir sorunu yok. Buna göre Demokrat Parti, Adalet Partisi ve Anavatan Partisi’nden çok daha çağının çağdaşı ve önünde ders çıkarılacak kötü örnekler var.
***
Bir başka önemli ölçüt de anayasanın 174. maddesi tarafından korunan Devrim Yasaları’dır:
MADDE 174. - Anayasanın hiçbir hükmü, Türk toplumunu çağdaş uygarlık seviyesinin üstüne çıkarma ve Türkiye Cumhuriyeti’nin lâiklik niteliğini koruma amacını güden, aşağıda gösterilen inkılâp kanunlarının, anayasanın halkoyu ile kabul edildiği tarihte yürürlükte bulunan hükümlerinin, anayasaya aykırı olduğu şeklinde anlaşılamaz ve yorumlanamaz :
1. 3 Mart 1340 tarihli ve 430 sayılı Tevhidi Tedrisat Kanunu;
2. 25 Teşrinisâni 1341 tarihli ve 671 sayılı Şapka İktisâsı Hakkında Kanun;
3. 30 Teşrinisâni 1341 tarihli ve 677 sayılı Tekke ve Zaviyelerle Türbelerin Seddine ve Türbedarlıklar ile Birtakım Unvanların Men ve İlgasına Dair Kanun;
4. 17 Şubat 1926 tarihli ve 743 sayılı Türk Kanunu Medenisiyle kabul edilen, evlenme akdinin evlendirme memuru önünde yapılacağına dair medeni nikâh esası ile aynı kanunun 110. maddesi hükmü;
5. 20 Mayıs 1928 tarihli ve 1288 sayılı Beynelmilel Erkamın Kabulü Hakkında Kanun;
6. 1 Teşrinisâni 1928 tarihli ve 1353 sayılı Türk Harflerinin Kabul ve Tatbiki Hakkında Kanun;
7. 26 Teşrinisâni 1934 tarihli ve 2590 sayılı Efendi, Bey, Paşa gibi Lâkap ve Unvanların Kaldırıldığına Dair Kanun;
8. 3 Kânunuevvel 1934 tarihli ve 2596 sayılı Bazı Kisvelerin Giyilemeyeceğine Dair Kanun.
***