Türkiye'nin İsrail'le ilişkileri normalleştirme yoluna girmesi eleştiriliyor, doğal olarak. Doğal olarak, zira One Minute ve Mavi Marmara'dan bu yana, Türkiye'nin yürüttüğü İsrail politikası ile şimdiki yumuşama sinyalleri taban tabana zıt bir görüntü arzediyor.
Onu bırakın, Filistinli Müslümanların yurdunu gaspeden ve yıllardır Müslüman katleden İsrail'e karşı, Türkiye'nin dindar kesimlerinin onyıllardır biriktirdiği ortak öfkenin taşıyıcısı oldu AK Parti. Erdoğan'ın bu kadar sevilmesinin bir nedeni de toplumun bu hassasiyetini sembolize eden gelmiş geçmiş ilk siyasetçi olmasıydı. O, İsrail'le hep “dost” olagelmiş, böylesinin daha “güvenli” olacağını düşünmüş, kokmaz-bulaşmaz sağ siyasi geleneğe karşı, İsrail'e karşı masaya yumruğunu vuran ilk Başbakandı.
Dolayısıyla ortada neredeyse varoluşsal denebilecek bir çelişki var gibi gözüküyor ve buna basit bir tutarsızlık deyip geçmek için; fazla derin ve fazla eski bir isyan duygusu ve bu duygunun taşıyıcılığını üstlenmiş bir siyaset bulunuyor.