Ukrayna’daki savaşın kritik cephe hatlarından biri de Rusya ile Avrupa arasındaki enerji alışverişi. Avrupa’ya göre vazgeçilmesi zor bir bağımlılık, Rusya’ya tarafında ise sürdürülmesi gereken bir gelir ve stratejik hamle sahası.
Kömür, petrol, doğal gaz ve birçok maden Rusya’nın zaman içerisinde batıya karşı kullandığı bir araç haline geldi.
Özellikle doğalgaz… Avrupa gazının %40'ını Rusya'dan ithal ediyor ve bu da satışlarından günde yaklaşık 450 milyon $ kazanıyor.
Bakın bu süreci nasıl inşa etmiş Rusya, hatırlayalım.
1967'de Avusturya'ya ilk Sovyet gazının akmasından bu yana enerji meselesi genellikle karşılıklı bir çıkar ilişkisiyle süregeldi. Rusya'nın gaz satması gerekiyordu, Avrupa'nın da satın alması… SSCB sonrasında belirli bir güven düzeyinde gidebilen enerji senaryosu Rusya’nın Gazprom üzerinden savaşa dahil olduğu bir çevrelemeye dönüştü.
Bir bakıma NATO’yu kendi sınırlarına yaklaşarak kuşatmakla suçlayan Rusya, bu kez boru hatlarıyla Avrupa’nın göbeğine kadar gelmişti! Rusya adım adım asimetrik bir bağımlılığa yöneliyordu.
2014'te Kırım’ın ilhak edilmesi ile birlikte bu hedefi ilerletti. Zira bu tarihte Avrupa’nın Rus doğalgazına bağımlılığı %30 iken savaşın hemen öncesinde %45’e kadar yükseldi. Almanya bu gidişatta en fazla çevrelenen ülke oldu. Toplam gaz ithalatının %50’si Almanya’nındı artık… Kuzey Akımı 1 ve 2, Almanya’ya pragmatik bir üstünlük alanı açsa da son savaşın seyri Rusya’nın bu hamlesini akamete uğrattı.