Suriyeliler, Beşar Esad'ın zulmünden kaçarak Türkiye'ye sığındıklarında bu tarafta bir yanlış anlama ve bir de hayret hâli yaşandı. Sanıldı ki gelenlerin hepsi Arap, öyle bile olsa insanî uygulama değişmez ama öyle de değildi. Misafirlerimiz, hemen hemen eşit ölçülerde Arap, Kürt ve Türkmen'dir. Hayretse şöyle oldu. Onlardan bir kısmı gayet güzel Türkçe konuşuyorlardı. Vatandaş çoğunluğumuz, hatta okumuş yazmışlarımız hayret ettiler. Bazıları hayretini seslendirerek bazıları ise içinden "Türkçe'yi nereden öğrenmişler?" diye soruyordu.
Bir millet sahip olduğu toprakların yabancısı kılınırsa böylesi garipliklerin görülmesi kaçınılmazdır. Bir kere 1920'ye kadar Suriye adında bir devlet yoktur. Şimdiki Ürdün, Filistin, Lübnan, İsrail ve Suriye "Vilâyet-i Şâm"dır. Bu itibarla Suriye, zikrettiğimiz tarihe kadar Urfa, Gaziantep, Bursa Konya, Edirne gibi bir şehrimizdir. Burada Türkçe bilinmesi ve halkın Anadolu sîmalı olması kadar tabiî ne olabilir? Türkçe ve yüz benzerliği gerçeğinin uzak ve yakın tarihle alâkalı başka bir sebebi daha mevcuttur:
Oğuzların Kınık Boyu'ndan olan Selçuklular, Büyük Selçuklu Devletinden başka Anadolu Selçuklu, Kirman Selçuklu, Horasan Selçuklu, Suriye Selçuklu ve Irak Selçukluları şeklinde de tarih sahnesinde yer almışlardır. Suriye'dekinin adı "Halep Selçuklu Melikliği"dir. Bu melikliği 1095 yılında Sultan Alpaslan'ın oğlu melik Tutuş'un oğlu melik Rıdvan kurmuştur.