Bize göre hâtıralar, insanın vatanıdır…
Bu sözümüz, Yahya Kemal’in Deniz Türküsü adlı şiirinin son mısrâı olan “İnsan, âlemde hayâl ettiği müddetçe yaşar” tezinin şerhi kabul edilebilir.
Bir yerde insanın hâtıraları yoksa; o kimse, oralı değil, seyyahtır. Kişiyi o toprağa, o iklime bağlayan, yaşamış olduğu, arkada bıraktığı hâtıralarıdır. Ki onlar, bütünüyle pembe veya yeşil yahut mavi veya kara renkli değildir. Acısıyla tatlısıyla ömür harcamalarının bütünü hâtıraları meydana getirir.
Çok uzun tutacak bir listede yer alacak isimleri, kısaltmış olarak şöylece karışık şekilde sayarsak:
İstanbul’un, hemen her köşesinde-bucağında, meydanında, caddesinde , bahçesinde, deniz kenarında, Boğaziçi’nde, Boğazkesen Hisarında, Güzelce Hisar’da, Kızkulesi’nde, Galatakulesi’nde, Sultanahmed’de, Bâb-ı âli Caddesinde, Sahaflarda, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesinde okurken 185 basamağını soluk soluğa tırmanarak çıktığım Beyazıd Yangın Kulesinde, kule seyirliğinde itfaiyecilerin ikram ettiği çayda, Ayasofya’da, Aynalıkavak Kasrı’nda, Topkapı Saray-ı Hümâyunu’nda, Fatih’te, Aksaray’da, Darüşşafaka Lisesinde...