Yüksek ahlâkıyla bir zamanlar dünyaya örnek olan bu topraklarda bugün ne yazık ki çocuk istismarı gibi tiksinti verici bir ahlâksızlık yaşanabilmekte. Bu anlamıyla cemiyette zirveden dibe düşüş görülüyor. Bu korkunç bir felâkettir. Terörden de beterdir. İnsan ve ahlâk tahribatıdır. Sebebleri de aile, eğitim, medya, internet, İslamiyet’ten, millî kültürden kopukluk, tarihî yanlış uygulamalar gibi onlarcadır. Üstelik de öğretmen olan bir sadistin öğrencilerinin ırzına geçmesi gibi ağır bir suçun üstünün örtülmesi, yok sayılması, görmezden gelinmesi hiçbir şekilde mümkün değildir. İdari, inzibati kusur ve suçlarla eğitim boşluğu tarzında ne gibi hata ve yanlışlar varsa bunların takip ve ortaya çıkartılması hem mağdurların hakları ve hem de benzer felaketlerin önlenmesi adına bir zaruret ve mecburiyettir. Bu zaruret ve mecburiyet, sadece iktidarın değil muhalefetin de vazifesidir. Yıldırım hızıyla yargılama yapılması ve en şiddetli cezanın verilmesi adaletin namusu gereğidir. Bu vahim ve çirkin fiilin bütün taraf ve sebepleriyle çok iyi şekilde tahkik edilerek bir dosya halinde kamuoyu ile paylaşılması gerekirdi. Bakanlık veya bakanlıklar mesele üzerine giderken muhalefet de hadiseyi mercek altına alıp hiçbir boşluk ve eksiklik kalmaması maksadıyla tavizsiz bir çalışma içinde olmalıydı. Ne yazık ki böyle olmadı. Ana muhalefet, böylesi bir olayı ağzına yüzüne bulaştırdı. Hem de genel başkanı eliyle. Bu iğrençlik, bir iktidar yıkma veya kapma fırsatı olarak ele alınamaz. Tuz kokmuş bunun görülmesi gerekir.