Benim, öyle aman aman bir hayat maceram olmadı. Aslında ben hiç macera yaşadım diyemem. Öyleyse geriye dönülecek ve ondan koparılacak neyim olabilir benim?
En büyük zevklerimden biri, çantamı kitaplarımla doldurmak, kâğıtlarımı denkleştirmek, tükenmez kalemimi de yedekli olarak çantanın bir yerine yerleştirmek ve ver elini kahvehane...
Bütün günümü yalnızca çay içerek bir kahvehanede geçirdiğim az değildir. Öylesine ki, vaktin artık akşama döndüğünü oturduğum masanın üstüne elektrik ışığının vurmasıyla fark etmem yadırganası sayılmazdı. Eğer birkaç sayfa karalayabilmişsem ne mutlu bana. Çoğu kez dişe dokunur bir şey yazmadan yalnızca notlarımı almakla yetindiğim çok olmuştur. Yazıyı (öyküyü) genelde bir vuruştu çıkarırım. Öyle yapamazsam birkaç günümü, bazen haftalarımı, hatta yıllarımı alabilir o öyküyü kâğıda geçirmek. Yanımdaki kitapları karıştırıp dururum. O kitaplardan bir kelime yakalamaya çalışırım. O kelimeyi nadiren yakaladığım olur. Kitabı başından, sonundan, ortasından karıştırır dururum.
Yani bu mudur benim eski ânlarımdan koparmayı düşündüğüm enstantane?
Demek hiç yaşamamışım.
Elin oğlu, gözünü kırpmadan bilmediği bir ülkenin bilmediği kıyılarına, üstelik bir ordu tayfasıyla can pahasına, yelken açabiliyor. “Oraya gitmeliyim” diyebiliyor. Kralları, para babalarını harekete geçiriyor ve macerasına gözü kapalı ve gözü kararmış olarak atılıyor. Başarırsa ne âlâ! Başaramazsa kimin umurunda! Gelecek sefer başka krallar bulunur, başka para babaları devreye sokulur. Buna dışa yolculuk diyebiliriz.