Bir ilkeye veya ortak bir çıkar temeline dayanmayan birlikte yaşama dileği veya dayanışma isteği en küçük bir sarsıntıyla veya bir üfürükle uçup gider.
Bu ülkede siyasal partilerin temeli, olması gerektiği gibi toplumsal altyapıya dayanmadığından, bilakis ideolojik telakki tarzları başat faktör sayıldığından, günübirlik çıkar oluşumları ortadan kalkınca, birlikte yaşama isteği de birden buharlaşıyor.
Bir kere daha söylemekten kaçınmayacağım. Bu ülkenin siyasal partilerle ilgili alt yapısı ne ciddi bir ilke temelinde varlık buluyor, ne partileri ortaya çıkaran sınıfların çıkar ilişkisine... Onların varlık nedeni tümüyle ideolojik telakki farklılıklarında hayat buluyor. Bu nedenle de yelle gelen selle gidiyor, veya tersi...
1950’lerden bu yana siyasal alanda gelgeç çıkar dayanışmasına bel bağlayarak oluşturulmaya çalışılan siyasal partiler arasındaki işbirliğinin hiç biri sürekli olmamıştır. Ne koalisyonlar sağlıklı semereler vermiş, ne dayanışma arzuları...
Keza kişisel telakki farklılıklarına istinaden ana partiden ayrılıp müstakil hareket etmek isteyen, böylece yeni parti kurmak suretiyle varlık göstermek isteyen tali partiler de yaşama şansı bulamamıştır.
Ana partiden ayrılıp yeni siyasal arayışlara giren partiler de yaşama şansı bulamıyor. 1950lerde CHP’den ayrılan bir grup partilinin kurduğu Hürriyet Partisi, 1969’da Adalet Parti’nden ayrılanların kurduğu Demokratik Parti, keza CHP’nin farklı bir versiyonu olarak kurulmuş bulunan Güven Partisi, 90’larda MHP’den ayrılanların kurduğu Büyük Birlik Partisi ilk akla gelenler... Bu sonuncusu halen varlığını sürdürüyor gibi görünmesine rağmen, işte öyle... Bu partilerin hiç biri yaşama şansı bulamamış; ilk seçimde gösterdikleri kısmi bir başarı ile yitip gitmişlerdir. İyi Parti’nin daha kaç seçim ayakta kalacağını önümüzdeki seçimlerde göreceğiz...