Bugün hicri 10 Muharrem 1440.
Kerbela faciasının üstünden 1379 yıl geçmiş. Miladi olarak da 1338 yıl (m. 10 Ekim 680)... Facia kelimesinin bir manası varsa, bu mana bütün boyutlarıyla, bütün bağlamlarıyla bu olay üzerinde odaklanır.
Olayların seyri macera romanlarını aratmayacak denli, daha da fazlasıyla entrikaları olan bir 1 aylık yolculuk... Hz. Hüseyin efendimizin Medine’den Mekke’ye gelişi, Mekke’den Kûfe’ye gidişi ve o arada olan olaylar çok dolambaçlı, çok girift...
Hz. Muaviye’nin oğlu Yezid Şam valisi; halifeliğini ilan ediyor ve biat alıyor. Fakat çevrenin biatından ziyade Hz. Hüseyin efendimizin biat etmesi önem taşıyor. Hz. Hüseyin efendimiz biat etmek istemiyor. O, biat etmedikçe Yezid’e yapılan diğer biatler sakatlı kalacak.
Hz. Hüseyin Kûfe’nin ileri gelenlerinden ve ahaliden kendisine biat edileceğine ilişkin mektuplar alıyor. Fakat o, yolda iken etraftan Kufe’ye gitmemesi için yazılı ve sözlü çağrılara muhatap oluyor. Ona Kûfelilerin sözünde durmayacaklarına ilişkin bilgiler veriliyor. Ama o kararından vazgeçmiyor ve Muharrem ayı başlarında Kûfe civarında Fırat Nehrine yakın bir yerde konaklıyor. Kendisinin ve refakatindeki 72 kişilik mazlum ordusunun suya yaklaşması yasaklanıyor. Susuzluk son haddinde... Hz. Hüseyin’e ileri gitmesi de geriye çekilmesi de yasaklanıyor. Çocuklarından biri “su, su” diye ağlaşırken Hz. Hüseyin efendimiz dilini uzatıyor ve “Dilimi em, belki bir faydası olur.” diyor. Bu ayrıntıyı, susuzluğun hangi safhada olduğunu hatırlatmak için veriyorum.
10 Muharrem sabahı... Hz. Hüseyin efendimizin etrafındaki yetmiş iki muharibi bulunuyor. Bunların otuzikisi süvari, kırk da piyade... Zalimler ordusu 6 bin kişi, dolayısıyla yaklaşık altmış kişiye bir kişi olarak karşı karşıya geliyorlar.