Simone Signoret’nin Türkçeye “Özlemin Eski Tadı Yok” başlığı ile çevrilen anı kitabında yeri düştükçe atıfta bulunduğum bir cümlesi var. Signoret bir Fransız kadın sinema oyuncusu... Kitaptan sosyalist eğilimli biri olduğunu öğreniyoruz. Sanatta üstün bir başarının sahibesi... Şu bilgiyi de aktarayım: bir kadın oyuncu için daima iyi anne, iyi sevgili rolleri şayanı tercihtir...
Böyleyken kitabının bir yerinde şu cümleyi kuruyor: Ben, diyor Signoret, mesajı faşizm olan bir filmde iyi anne rolünü üstlenmektense, mesajı sosyalizm olan bir filmde gestapo şefi rolünü üstlenmeyi tercih ederim...
İşte bu tercih bir bilinç meselesidir...
O filmin temel mesajı nedir, oyuncu ona bakmalı... O filmde iyi bir insan rolünü üstlenmiş olabilir, ama o iyi insan rolü ne kadar üstün başarıyla icra edilirse, filmin mesajına da o ölçüde katkıda bulunmuş olur...
Ama yanlış bilinç sahibi filmin temel mesajını dikkate almadan, kendi kişisel rolü iyi olsun da isterse kötülüğe hizmet etsin anlayışıyla iş tutar...
Bir sinema veya sahne oyununun veya bir romanın kahramanları çeşitli kimliklerle rollerini ifa eder. İyi adamlar, kötü adamlar veya kadınlar, eyyamcılar, hasisler, cömertler vb. aynı konunun yansıtılmasında rol üstlenirler. Rollerin hepsi birden o senaryonun nihai mesajını vermede pay sahibidir. Bu roller ne kadar iyi icra edilirse, mesaj o oranda güçlü yansıtılmış olur. Ama dikkat etmeli: kahramanların hepsinin iyi kişilikler olması o eserin illa da bizim tasvip edeceğimiz mesajın verilmesine medar olmaz.