Günümüzde tam bağımsızlık kavramı değiştiği gibi savaş kavramı da değişti.
Her ülke karşılıklı ihtiyaçları muvacehesinde bir başkasına bağımlı halde bulunuyor. Bir başına aldığı kararların bile başka ülkelerce tanınması ihtiyacı ortada... Ben yaptım oldu, kafa yapısıyla herhangi bir faaliyette bulunmak mümkün görünmüyor. Nitekim Kuzey Irak’ta Mesut Barzani geçtiğimiz sonbaharda ülkesinde bir referandum denemek istedi. Bütün itirazlara rağmen dediğinden de vazgeçmek istemedi. Ama sonuç, fiyasko: olay kendi iktidarına mal oldu...
Durum, dış ülkeler tarafından Kuzey Irak’ın bir iç sorunu olarak algılanmadı. Bilakis referandum sonuçları itibariyle başka ülkelerin ilgi alanı içinde kabul gördü. Ve sonunda Barzani’nin koltuğuna mal oldu.
Türkiye’nin Afrin’de yürüttüğü Zeytin Dalı harekâtı öncesinde haftalarca, belki aylarca sürdürdüğü diplomatik ilişkiler boşuna değildi. Bu ilişkiler, harekât sonunda elde edilecek sonucun önceden uluslararası güçlere, uluslara kabul ettirilmesi amacını taşıyordu.
Günümüzde savaşlar da çeşitlendi. Her ne kadar soğuk savaşın propaganda yöntemi halen işlevsel görünüyorsa da, savaşlar sıcak savaş olarak icra ediliyor. İster vekâleten savaş olsun, ister terör yöntemi uygulansın savaşlar silahla ve kanlı biçimde gerçekleştiriliyor.
Türkiye’nin Kuzey Suriye’de yürüttüğü harekâtın karşısında çeşitli adlar altında örgütlenmiş olan teröristler ABD’ye ve İsrail’e vekâlet ediyor. Çeşitli terör örgütleri ABD’ye vekâleten iş görüyorsa, ABD de İsrail’e vekâleten iş görüyor. Sonuçta sıcak bir çatışma (harekât) sürdürülüyor.