Yavrucaklar...
Çocukluklarını yaşayamıyorlar. Gece gündüz silah sesleri arasında, korkunç bir hayat...
-Son çare göç.
Evlerini, mahallelerini, sevdiği arkadaşlarını terkedip gidiyorlar.
-Nereye?
Hani topaç çevirecektik, hani saklambaç oynayacaktık, hani bizim şarkılarımız vardı?
-Hayır. Gidiyorlar.
Annelerinin babalarının kollarına yapışmış, titreye titreye gidiyorlar.
Dönüp son bir defa bakıyorlar sokağa:
-Acaba tekrar gelecek miyiz?
***
Çatışmalar çok şiddetli:
Yazık.
Ölenlere de yazık, öldürenlere de.
Ölenler ölüyor, öldürenler ise yüz kere ölüyor. Çünkü ömür boyu o travmayla yaşıyor.
Fakat ne çare?
-Dünyada hiçbir devlet, hiçbir vatan parçasının silah zoruyla işgal edilmesine izin vermez.