İnsanoğlu ruhundaki ebediyeti, dünyada sonsuza kadar kalacağı şeklinde algıladığında şu fani dünyaya kazık çakacakmış gibi uğraşır durur.
Ebedi hayatın dünya hayatı olmadığını idrak edenler ise dünya malına mevkiine şan ve şöhretine itibar etmezler.
Dünyayı ahiretin tarlası olarak görürler ve oraya götüreceği azık peşine düşerler.
Efendimiz aleyhisselam, kestiği kurbanı Hz. Aişe annemize verir ve hane-i saadetinden çıkar. Aişe validemiz kurban etini fakire komşuya dağıtır. Efendimiz dönünce sorar, ''Kurbandan ne kaldı?'' diye. Validemiz, ''Bir kürek kemiği!'' der. Efendimiz, ''Elhamdulilah bu kemik dışında hepsi bize kalmış!'' buyurur.
İşte kurbandan Allah'a ulaşan şey, bu bilincin semeresi olan sorumluluk duygusudur. Öyle buyurmuyor mu Mevlamız, ''Kurbanın etleri ve kanları Allah'a ulaşmaz. Ulaşan sadece sizin takvanızdır!''
Dünyaya yığıp biriktirdiğimiz değil ahiret için sarf ettiklerimiz ebedi âlemde bize eşlik edecektir.