Öyle caddeler ve sokaklar var ki, Türkçe tabela bulmak neredeyse imkânsızdır.
Hemen hepsi İngilizcedir. Türkçeye duyarlı birkaç münevver dışında kimse sesini çıkarmadı/çıkarmıyor.
Sokağa caddeye hâkim olan İngilizce tabelalara kimse tepki göstermiyor.
Ama kimi bölgelerde kısmen Arapça olan tabelalardan rahatsızlıklarını dile getirenlerin haddi hesabı yok.
Bölgede bulunan insanlara ulaşabilmek için kendi dillerinde tabela yapılması kadar normal bir şey olamaz.
Öyle anlaşılıyor ki tepki yabancı dile değil harflere.
Latin harfleriyle yazılıysa onlara göre hiçbir mahzuru yok.
Ama Arap alfabesiyle yazıldıysa hemen tepki var. Hatta geçenlerde İran sınırında bir ilimizdeki Farsça tabelalara da Arapça diye tepki gösterildi.
Oysa tepki gösterilen levhalardaki kelimeler o işyerinin ürünü ve hizmetiyle ilgili kelimeler.
Yani rahatsız olunan o Arapça tabelalar da berber, terzi, dişçi, doktor, eczane, lokanta, otel gibi kelimeler var. Manavdaki Arapça kelimeler de domates, patates, salatalık, biber gibi sebze meyve isimleri.
Tepki gösterenler bu tabelalar üzerinden hükümeti eleştirmeyi hedefliyorlar.
Oysa tabelalar hükümetin değil devletin değil ticaret erbabının müşteri kazanmak için başvurduğu evrensel bir yöntem. Herkese anladığı dilden hitap etmenin en bilinen yolu.
Kaldı ki Arapça tabelalar sadece Arapların yoğunlukla bulunduğu ve Arap turistlerin gezdiği semtlerde.
Mesela Arapların yoğun olarak bulunduğu semtlerden biri İstanbul Fatihilçesidir. (Ayrıca ifade etmekte yarar var ki Arap nüfus Fatih'te gittikçe azalmaktadır. 80 binlerden 50 binlere düşmüştür ve yeni ikamet verilmemektedir.)
Evet, bu ilçemizde Arapça tabelalar bulunmaktadır fakat Arapça kısmı tabelanın yüzde 25 ile sınırlıdır. Yani tabelanın yüzde 75'i Latin harfleriyleyazılmak zorundadır.
Buna rağmen Arap harflerine duyulan tepkiyi yabancı kültüre verilen tepki olarak anlamak mümkün değildir. Domates kelimesinin veya otel, lokanta kelimesinin Arapça yazılması neden rahatsız eder birilerini?