Hangi mevsimdi anımsamıyorum, Trabzon’da Sera Gölü’nün tesislerinde oturuyorduk. Göldeki sazan yavrularının telaşlı koşuşturmaları dikkatimi çekti. Bakışımı o yöne yoğunlaştırdığımda, bir su yılanının sazan yavrusu sürüsünün üzerlerine gittiğini gördüm.
Sazan yavruları topluca su yılanının üzerine saldırıyor; sonra hızla uzaklaşıyordu. Belliydi ki yılanı caydırmaya ağızları ve dişleri yetmiyordu. Birlikte hareket etmeleri, onları yaratmak istedikleri sonuca götürmüyordu.
Yılan hamle yaptığı zaman içlerinden birini yakalıyor; kıyıya çıkarıyor ve boğulan sazan yavrusu hareketsiz kalınca kafa tarafından bütün halinde ağır ağır yutuyordu.
Canı, aklı, nesli, malı ve kültürü korumak için “caydırıcı güce” sahip olmanın sadece insanın tercihi olmadığını; doğanın düzeni, dengesi ve döngüsünü yönlendiren yasaların da gereği olduğunu düşündüm. O zaman, “Barışı korumak için savaşa hazır olmak gerek….” sözünün boşuna söylenmediğini, anlamını ve değerini zihnimin derinliklerinde farklı biçimde konumlandırdım.
Kırık dökük malumatla Birinci Dünya Savaşı’nı, halkın anlatımıyla Seferberlik sefaletini; Kurtuluş Savaşı’nda yurtlarından sökülüp atılma tehdidinin zihinlerinin derinliklerine perçinlediği korkularını; İkinci Dünya Savaşı’nda 15 milyon nüfuslu bir ülkenin hemen hemen hiç bir altyapıya sahip olmadan bir milyon 500 bin asker beslemesinin “karnelere” yansıyan sıkıntılarını dinleyerek büyüyen bir neslin çocuğuyum.
Gazetecilerin çağrıldığı, ASELSAN Yönetim Kurulu Başkanı ve Genel Müdürü Prof. Dr. Haluk Görgün ve arkadaşlarının ev sahipliğini yaptığı, “Daha güçlü bir Türkiye için geleceğin teknolojilerini üretiyoruz” temasına odaklanan toplantıya, torunum Can Deniz’i de yanıma alarak gittim...