“Maharetli bir plan 100 bin savaşçının görevini yerine getirebilir”
-Timurlenk-
Plan algısı gelişmemiş bir toplum kaynaklarını etkin ve verimli kullanabilir mi? Plan bilinci olmayan bir yönetici, iş yerini ya da ülkesinin yönetişim kalitesini artırabilir mi? Sağlıklı ve güvenilir veri üretemeyen bir toplum, söylem ne olursa olsun, kalkınmış bir refah toplumu hedefine ulaşabilir mi?
Sorular peş peşe zihnimi kurcalıyor. En sert uyarı oklarını kendime yönelttiğim halde, soruların hepsine kocaman bir “hayır!” yanıtı veriyorum.
Son dönemde yazılarımda sıklıkla Cengiz Han ve Timurlenk gibi, göçebe topluluklardan dünya imparatorlukları yaratmış liderlerden örnekler veriyorum. İstihbaratın, verinin, bilginin, anlama derinliğinin ne kadar önemli kaynak değerlendirme araçları olduklarına onları tanık gösteriyorum.
BBC’den Robert Marshall''ın çalışmalarından öğreniyoruz ki Moğol yöneticileri “dünyaya açık” insanlardı. Uygurlar’ın alfabesini ve hukuk sistemini benimsemişlerdi. Hitaylar’ın kelime dağarcığını, kavramlarını ve kurumlarını almışlardı. Hitaylar’dan “Durağacı” denen, ele geçirdikleri toprakları yönetecek valileri atama sistemini de kendi koşullarına uygun hale getirmişlerdi.