Son yıllarda tarihle "savaşmak" tutku halini aldı. Selçuklu, Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti döneminde coğrafyayı vatan yapan mühürlerimiz bir bir kazınıyor. Türkçe yer isimleri, Doğu Roma (Rum, Ermeni, Keldani, Süryani, Arami, Fars) isimleriyle değiştiriliyor. Tipik örneği, Güroymak'ın Ermenice "Norşin" yapılmasıdır. "Nor: Yeni, Şen veya Şin: Köy", "Yeniköy", demekmiş. Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, 8 Ağustos'ta Bitlis'te, "farklılıklarımız zenginliğimizdir" fetvasından sonra, ilçenin adına "Norşin" demişti. Gerekçesi ise, bölücü terörle mücadele -ne ilgisi varsa- imiş.
Şehirlerimiz tanınmaz halde. Özellikle İstanbul: Bir yanda gökdelenlerle perdelenen, bakmakla doyamadığımız, iftihar etmekle sonsuz haz ve gurur duyduğumuz camilerimiz, minarelerimiz ve her çeşit mimari kültür eserlerimiz; öbür yanda, "Kentsel dönüşüm" adı altında görgüsüzce yok edilen zarafet örneği okullarımız ve diğer yapılarımız yürekler yakıyor. Ama acı olan bütün uyarılara rağmen, "yerlerine daha modernlerini yapıyoruz" şeklindeki utanç verici gerekçedir. Bir milletin ve tarihin yok edilişi anlamına gelen bu yıkımlara, "bu işler rant için yapılıyor" suçlamaları da haklı olabilir, ama ne kadar da basit ve özden uzak değil mi?
Güroymak/Norşin değişimi gibi bu konuya da bir örnek vermek, Atatürk Kültür Merkezi'nin başına gelenlerin ibret verici hikâyesini anlatmak isteriz:
* 15 Ekim 1937 tarihli İstanbul'un Nazım Planı ile Taksim Meydanı'nın genişletilmesi; tiyatro, konferans, sergi ve toplantı salonları gibi ünitelerle bir anlamda Atatürk Kültür Merkezi'nin ilk adımı atıldı.
* 29 Ekim 1946'da opera binasının temeli atıldı.
* 12 Nisan 1969'da, bazı bölümleri tamamlandı ve hizmete açıldı. İstanbul Opera Binası adı, İstanbul Kültür Sarayı oldu.