Hafta sonu “veda yazısı” başlıklı yazımın sonunda, “Zaten bu naçizane yazı da veda yazısından önceki yazı / lar mesabesindedir” demiştim.
Çokluk burası atlandı.
Birilerinin de işine böyle geldi zahir.
Gelgelelim, dostlar gerek telefonla gerek sosyal medya marifetiyle, “sakın bırakma” dediler.
AKP'li fırıldaklar ve sözde İslamcı “proje – örgüt” mensupları da pek sevindiler. O kadar ki, “Oh be sonunda kurtulduk” diyenler oldu içlerinde.
Lakin yine de paralelcileri geçemediler. Zira öfke, nefret, kin ve husumette bir toplu ayine başlamadıkları kaldı.
İçlerinden biri (Balyoz kumpasçısı olarak bileneni) “Cehenneme kadar yolu var” şeklinde tweet attı.
Aynı eleman vaktiyle, “Nihal Bengisu Karaca'nın Zaman maceraları bir hayli fazladır. Herkes edebiyle oturduğu yerde oturmaya devam etsin...” demişti de, bu köşecikte bu hayasız iftiraya isyan etmiştim. (11 Şubat 2014, Yeni Şafak)
İlginçtir; sonradan AKP'li fırıldaklıkla malul hale gelen türbanlı türbansız hiç kimse, “başörtülü bacımıza neyi ihsas ediyorsun” diye sormamıştı. Bugünlerde bakıyorum da pek cevvaller.
O değil de “The Cemaat” mensubu bu mülâaneci tayfası haktan, hukuktan, demokrasiden söz ediyor ya, ben ona yanıyorum.
Artık bilmeyen kalmadı: Malum darbelerini gerçekleştirmiş olsalardı, kendileri dışında hiç kimseye yaşam hakkı tanımayacaklardı.
Bakınız…