Başlıktaki cümle birçok ebeveynin ortak derdi maalesef.
Çocuğa bir sürü şey söyleniyor. Ama söz, çocuğa bir türlü geçmiyor. Bu durum anne babalar tarafından bir “otorite boşluğu” olarak görüldüğü için de boşluğu doldurmak için çocuğa daha çok baskı uygulanıyor.
Ama burada atlanan bir nokta var; Sözün karşı tarafa geçmesini önleyen engeller, çoğu zaman zaten baskının bir sonucu. Yani baskının şiddetini artırmak, aradaki duvara tuğla eklemekten başka bir işe yaramıyor.
Baskıcı ebeveynler otoriterlikle totaliterlik arasındaki dengeyi kuramıyorlar. İtaatkârlık konusunda kanaatkâr değiller. Şartsız itaat beklentisi içinde oldukları için, çocukta değersizlik hissi başlıyor. Zamanla öfkeye dönüşen bu his özellikle ergenlik döneminde itaatkârlıktan isyankârlığa geçişi hızlandırıyor.
Baskıcı anne babaların en büyük problemiyse bu problemin farkında olmamaları. Aşağıya ebeveynle çocuk arasındaki duvarı kalınlaştıran üç madde yazdım. Evinizde bu durumlar yaşanıyorsa...