Ordulu bir arkadaşım anlattı.
Küçükken pazar tezgâhında satılan civcivlerden almışlar. Beş civcivin ikisi ölmüş, üçü kalmış. Artık koliye falan sığmayacak kadar büyüdüklerinde, köye götürüp bir akrabalarına hediye etmişler.
Aradan iki-üç ay geçmiş. Köydeki akraba bizim arkadaşı aramış. “Biz bu horozları keseceğiz!” demiş.
“Hayırdır?”
“Pek hayır değil. Kümeste huzur kalmadı. Köyde adımız çıktı” demiş adam. “Evlere girip hırsızlık yapıyorlar. Hatta biri gözcülük yapıyor, ikisi girip bir şeyler çalıyor. Organize çalışıyorlar yani. Yoldan gelip geçen çocuklara falan da saldırıyorlar. Bıktık artık!”
Bunun üzerine bizim arkadaş mahcup olmuş. “Küçükken hiç öyle şeyler yapmazlardı” diye savunmaya geçmiş. “Acaba kümesteki diğer hayvanlara mı uydular?” diye horozları aklamaya çalışmış...
Veli toplantısı kıvamında ilerleyen bu muhabbetin sonunda, iki taraf horozların kesilmesinde mutabık kalmışlar.
Ben köy yerinde büyümediğim için pek inanasım gelmedi bu anlatılana. Önce “Yok artık!” falan dedim. Sonra da “İyi eğitim verememişsin civcivlere demek ki!” diye espri yapmaya çalıştım.
Ama espri gerçek oldu.
Çünkü arkadaş, konunun gerçekten eğitimle olduğunu iddia etti. Yani bu civcivler anne-baba terbiyesi görmedikleri için haydutluk yapıyorlarmış. Meğer horozlar yavrularını terbiye etmek için arada bir kafalarını falan gagalarmış. Balkonda büyüyen civcivleri bir gagalayan olmayınca da biraz büyüyüp serpilince azıtmışlar...
Ordunun bir köyünde yaşanan münferit bir hadiseyi genelleyip, eğitimle ilgili net bir çıkarımda bulunmayacağım elbette. “Çocuklarınızı arada bir gagalayın” falan da demeyeceğim. Ama şunu çok rahat söyleyebilirim. Horoz, domates veya insan fark etmez. Hayatın tabii akışına müdahale edildiği anda, bütün dengeler altüst oluyor.
Ha, bu arada şunu da çok rahat söyleyebilirim. İnsan eğitim yazarı olunca horoz, domates veya insan fark etmez. Konu bir şekilde eğitime bağlanıyor...