Bir akşam evde otururken
WhatsApp ekranımda bir mesaj belirdi. Baktım, bir gruba
alınmışım.
Ekran birden şenlendi. Bayramda
aynı evde buluşan aile üyeleri gibi herkes muhabbet etmeye başladı.
Grup bilgilerine baktım. Çoğunu tanıyordum.
İstenmeden gruplara alınmayı pek
sevmediğim için bu durum pek hoşuma gitmedi. Ama ayıp olmasın diye
de hemen çıkmadım. Biraz takılır, sonra bir mazeret uydurup çıkarım
diye düşündüm ve bir yıllığına grubu sessize aldım. Hiç ilgi
göstermiyor demesinler diye de birkaç emoji ve cuma tebrikiyle
ortama girdim.
İlk başlarda muhabbet iyi
gidiyordu. Akşamları beş on dakika giriyor, yazılanlara hızlıca bir
göz atıyor, birkaç kelimelik yorumlarla olayı
geçiştiriyordum.
Ama bir zaman sonra yazılanlar
hızlıca göz atılamayacak kadar çoğaldı. Artık grubu takip edebilmek
için, günlük düzenli okuma yapmam gerekiyordu. Ben de ilaç bırakır
gibi gruba yazma dozunu kademeli olarak azaltmaya başladım.
Bu pasif direniş bir süre sonra
grup üyelerinin sinirini bozmaya başladı. Gruba niçin hiç
yazmadığımı soranlar oldu.