Geçen hafta meşgalem icabı çok değişik kişilerle görüştüğümü, toplumun pek çok problemine şahitlik ettiğini yazmıştım. İnsan faktörümüzde bir çürüme var diye düşündüğümü de eklemiştim.
Daha önceleri başkalarını üzmemek, kimseyi kırmamak, fedakârlık ve verici davranma, yardımlaşma ve dayanışma, anne-babaya bağlılık gibi toplumu sağlamlaştıran unsurlar sanki giderek zayıflıyor gibi bir inanca saplanmamak elde değil demiştim de. Bazı dostlarımız çok karamsar bir tablo çizdiğimi söylediler. Haklıydılar…
Çünkü toplumumuz çok şükür ki sadece bu tiplerden oluşmuyor. Elbette eli öpülesi insanlarımız, başkalarını kendisinden çok düşünen fedakâr fertlerimiz de o kadar çok ki! Hangi birini anlatayım?
*50 yaşlarındaki mübarek bir anne. 3 kızı var. Düşünün çocukları daha 5 ila 10 yaşlarında iken eşi vefat etmiş. Bu anne her türlü zorluğa göğüs gererek, temizlikçilik yaparak manevi eğitimlerini de vererek, kimseye muhtaç olmadan kızlarını okutmuş, büyütmüş. Şimdi üçü de üniversite mezunu, edepli kişiler diyor bana. Kendisini tebrik ediyorum.
*18 yaşındaki genç kızımızın morali bozuktu ve sık ağlama krizlerine yakalanıyordu. Sebebini sorduğumda bir trajedi çıktı karşıma: Daha 6 yaşında iken aile olarak trafik kazası geçirmişler ve kızımız dışında bütün aile fertleri kurtulamayarak vefat etmişti. Düşünün annesi, babası ve iki kardeşi birden yok olmuşlar. Yalnız kalınca neyse ki dayısı ve eşi bu çocuğa sahip çıkmış, onun bakımını üstlenmişlerdi.