“Perişanım, zor durumdayım. Moralim bozuk” diye söze başladı. 35 yaşlarında olmalıydı. 8 yıllık evliymiş. 5 yaşında oğulları, 3 yaşında bir de kızları varmış. Önceleri her şey yolundaymış. Derken her iki tarafın aile büyükleri karışmış, böyle bir problemden karısıyla arasında gerginlikler çıkmış. Bir gün eşi birden bağırmaya başlamış. Ağzına geleni söylüyor, hakaretler yağdırıyormuş.
“Eşimin bağırtısı diğer dairelerden duyuluyordu. Üstelik çocuğumuzun yanında çığlık atıyordu. Susmasını söyledim, dinlemedi bile. Bunun üzerine elimle ağzını kapatmak istedim. Bütün yaptığım bu” dedi.
Eşi hemen soluğu önce karakolda, sonra mahkemede almış. Sonuçta 6 ay evden uzaklaştırma cezası aldığı bildirilmiş. Karara uymazsa cezaevine girebilirmiş. “Babamın evine geçtim” dedi muhatabımız.
Tabii ertesi gün mahkemeye gitmiş ve kararı veren hâkime hanımı bulmuş. Kesinlikle kaba kuvvet olmadığını ifade etmiş. “Yasa fiziksel şiddeti şart koşmuyor, ekonomik ve psikolojik şiddet de uzaklaştırma gerekçesi olur” cevabını almış. “Ama” diyecek olmuş. “Beni dinlemeden karar verdiniz. Olayın nasıl olduğunu anlatamadan, beni dinlemeden üstelik. Ben eşime kötü bir şey yapmadım ki.”
Hâkime hanım yine yasayı hatırlatmış: “Yasa kadının suçlamasını yeterli buluyor. Delil ve belge aranmıyor. Sizi dinlemem şart değil.”
“Peki, ben ne yapabilirim? Evimden oldum, çocuğumdan uzaktayım. Haksızlığa maruz kaldım.” Mahkemeye itiraz edebileceği söylenmiş. Dilekçesini vermiş. Eşini darp raporu alması için hastaneye yollamışlar, darp olmadığı şeklinde rapor düzenlenmiş. Dava sürüyormuş. Yani 8 yıllık karısıyla mahkemelik olmuşlar.