“Kuşlara benzer kelimeler, odana dolarlar bir akşam. Nereden gelirler bilinmez. Kâh çığlık çığlığadırlar, kâh sesleri işitilmez.
Çiçeğe benzer kelimeler: turuncu, erguvan, beyaz. Bir rüzgâr sürükler hepsini. Bulutlara güven olmaz… “ (Cemil Meriç)
Bahar çiçekleri gibidir çocuklarımız, gençlerimiz. Masum tertemiz yüzleri, ışıldayan gözleri, yüreklerinin derinlerinde keşfedilmemiş nice umudu, aşkı ve arınmış sevdaları taşır gibi öylece bakarlar yüzümüze. Gözlerindeki ışıltı, yüreklerinin engin ve dokunulmamış coşkun baharlarını taşır günlerimize. Umutlanırız. Onların o samimi içten bakışlarıyla bir an buluşunca cennet rüzgârları esintisinde sanki bir sam yeli ürpertir yüreklerimizi. Bahar çiçekleri gibi rengârenk dünyaları ile gelirler günlerimize.
Çiçeklere, açmayan goncalara benzeyen yavrularımız korunaklı evlerimizden, sokaklarımızdan ve dahi şehirlerimizden öylece dünyaya akarlar. Tıpkı yazarın kelimelerini o rengârenk çiçeklere benzeyen kelimelerini dağıtan rüzgârlar, bulutlar olduğu gibi bizim de, ayartanlarımız, dağıtıp savuran rüzgârlarımız, fırtınalarımız, boranlarımız, kara kışlarımız vardır.