Doğa kendisini yaşatmak ve yaşamak üzere kurgularken, nedense insan denen canlı medenileştikçe(!) yaşamak ama yaşatmamak üzere evrimleşmekte.
İnsan dışında hemen hiçbir canlı türü ne hasımlarına ne de kendi hemcinslerine karşı bu denli acımasız. Doğanın en tehlikeli avcılarının bile bir sınırı var ve hiç birisi avlarını köklerini kurutacak, doğadan silecek şekilde avlanmıyor. Tam tersi dengeyi bozmamaya çalışıyorlar. Bunu tabiatları gereği diyerek geçiştirmemek lazım çünkü zaman zaman bu tür avcıların da rutin dışına çıktıkları oluyor ama bu bir kültüre dönüşmüyor. Ve işin ilginci antropolojik alan çalışmaları gösteriyor ki taş devrini yaşayan avcı toplayıcı insan toplulukları -bugün bile- tıpkı vahşi hayvanlar gibi doğaya ve avlarına büyük saygı duyuyor ve onlarla ontolojik bir bağ kuruyorlar.
Ama medenileştikçe(!) yıkıcılığımız da o oranda artıyor. Geçenlerde sosyal medyada en çok tartışılan konulardan birisi Cengiz Han’dı. Abartılı rakamlar verilmesine rağmen Cengiz Ordularının tüm Asya'nın üstünden buldozer gibi geçtiği malum ama bu o dönem için çok da şaşılacak bir durum değildi...