Türk siyasetinin uzun süredir devam eden bir hastalığıdır yenilmeyi bilmemek. Partiler gelir geçer ama o partiler genelde liderlere esir olur. Bu çizgiyi sağdan kırabilen bir parti olmadı henüz bugüne kadar. Hiçbir güçlü liderin arkasından partisi ayakta kal(a)madı. Sosyal Demokrat çizgi de dönüp dolaşıp CHP tarafından sürekli yok edildi.
Milliyetçi cephe ise her zaman yerini bilerek dengeye oynadı Türk siyasetinde. Karşıtlıklar üzerinden sürekli birbirini beslediler ama hiçbir zaman bu siyasa gerçekten iktidara talip olmadığı için yenilmek gibi bir duyguyu da yaşamadı. Bir şekilde ve her durumda –bir kanadı- iktidarlara eklemlenmeyi hep başardı.
Darbelerden tutun, koalisyonlara kadar her yerde oldular. O kadar ki iktidarların sürekli ortağı olmalarına rağmen mesela 28 Şubat sürecinin hızlı tetikçisi olduklarını bugün hiç kimse yüzlerine söyleyemiyor. Ama onlar çok rahat bir şekilde tüm suçu (DSP-ANAP olmalı) CHP’ye yıkabiliyorlar. Onlar halk deyimi ile her seferinde abdestlerini tazeleyip, tertemiz kenara çekilmeyi başardılar. Hoş, muhafazakârların da büyük bir kesimi aynı şekilde o gün kendi ikballeri için ortak oldukları zulümden abdest tazeleyerek...