12 Eylül darbesi toplumun hemen her kesiminin üstünden silindir gibi geçip toplumu bir yandan a-politikleştirirken diğer yandan ise Kürtler ve dindarların bir kısmını kriminalize ederek marjinalleştirmişti. 90’lı yılların başında Türkiye’deki siyasi gerginlik adım adım yükselmiş toplum bir yandan 12 Eylül öncesi sağ-sol bölünmesi gibi laik- anti laik kamplaşmasına bölünmüş, diğer yandan ardı ardına yapılan hatalar Kürt sorununu kangrene dönüştürmüştü. Çözüm için yola çıkanlar bir süre sonra balık tutmak yerine denizi kurutmaya karar verince Türkiye ‘Beyaz Toroslar’ ve büyük şehirlere yığılan Kürtler gerçeğiyle tanışacaktı. PKK terörüne karşı Hizbullahçıların sürüldüğü, siyasi cinayetlerin vakayı adiyeden sayıldığı bir döneme girilmişti. *** Toplumun geneli siyasetten uzak dursa da azınlık ama etkili bir kesim her kesimi angaje ediyor ve gerçekleri manipüle ediyordu. Doğu’da neler yaşandığını Batı’daki vatandaş ya hiç bilmiyor ya da en fazla Ertürk Yöndem haberciliğinin(!) verdiği kadarından haberdardı. Gazeteci cinayetleri rutin bir olay halini almıştı. Ancak Batı’dakileri ilgilendiren Kemalist-Sol tandanslı aydınlara yönelik suikastlardı. Halbuki Doğu’da çok sayıda gazeteci, derin devletin de işin içinde olduğu olayların peşinden gittikleri için güpegündüz sokak ortasında enselerinden tek kurşunla infaz edilirken merkez medya için bir haber değeri taşımıyordu. Bermuda Şeytan Üçgeni Bolu-Düzce-Adapazarı Üçgeni halini almıştı.