Siyaset bir uzlaşma sanatıdır ama ne hikmetse bizde daha çok bir kavga aracı olarak görülüyor. Son birkaç haftadır yaşanan gelişmeler bende fazlasıyla ümitsizlik doğurdu, çünkü daha evvel de yazdığım gibi ülkemizde hiçbir konu ilkeler ve evrensel değerlere göre ele alınmıyor. Tutarlı olmak aynı yerde çakılı kalmak sanılıyor. İlkeli davranılması gereken yerlerde ise kimse oralı olmuyor.
Geçmişten örnek vererek gidelim ki ne demek istediğimiz anlaşılsın.
Daha düne kadar ülkemizde bedelli askerlik tartışmaları ve vicdani retçilik tam bir pespayelikle tartışılırdı. Konuyu kim öne çıkarırsa çıkarsın anında vatan hainliği senaryoları dizilir, millet birbirine kırdırılır ama ne hikmetse bir şekilde birilerin ana kuzuları için konu vatan, millet, Sakarya nidaları arasında çözülür, estirilen fırtınadan eser kalmazdı.
Çok şükür bedelli askerliği bir sisteme oturttuk da bu ikide bir tekrarlanan saçma tartışmadan kurtulduk. Aklın yolu bulundu ve zaten zenginin, dayısı olanın yapmadığı askerlik mevzuu ile çenemizi yormaktan kurtulduk. Eskiden olduğu gibi bu işin asıl sahibi olan gariban çocukları bu işi hakkı ile yapacaklar. Hatta bir kısmı bu işi bir ekmek kapısı...