Türkiye’deki ortalama bir seçmenin demokrasi ile olan ilişkisi seçimden seçime sandığa gitmekten öte değil. Bunda ülkemizde gerçek anlamda sivil toplum örgütlenmelerinin olmaması başat sebep gibi gözüküyor. O kadar ki sivil toplum dediğimiz örgütlerin ezici çoğunluğu ya devletle ya siyasi partilerle ya da başka güçlerle iç içe.
Bunun en güzel örneğini sendikaların halinden anlayabilirsiniz. Sendikalar birer çıkar grubu olmasına rağmen hemen her büyük partinin arka bahçesi gibi davranan sendikalarımız var. Memurlarımız da bunun hakkını vererek kendilerini masada temsil etmek yerine bu partileri üzmemek için çaba harcayan sendikaları desteklemekte bir beis görmüyorlar.
Vakıfların durumu ise çok daha kötü, vakıf anlayışına ters bir şekilde –bence ahlaksızca- pek çok vakıf kamu gelirlerine çökerek iş yürütüyor. Ve maalesef bu tavra hemen hiç kimsenin bir itirazı yok. Olanların itirazı da kamu kaynaklarının kullanılmasına değil, daha çok kimin kullandığı üzerine. Yoksa o kaynakların kendilerine kullandırılmasına bir itirazları yok!
Bunun temel sebebi ülkede bir vergi bilincinin olmaması. ‘Devlet versin’cilik öyle bir boyutta ki vatandaş kendisine verileni devleti...