Bu ülkenin güçlüleri ve iktidarları acaba her gazetecinin Oray Eğingibi olmamasının kendileri için ne büyük bir şans olduğunun farkındalar mı? Çünkü herkes onun gibi olsaydı, olabilseydi işleri bayağı güç olurdu.
kalmaktan korkuyoruz, bu korku hayatımızı ve mesleğimizi yapış biçimizi engelliyor. Bizi güçlülere boyun eğdiren, ilkelerimizden taviz verdiren de bu korkumuz. Yani çoğunluğumuz Oray Eğin gibi yaşayamıyoruz. O, bu korkulardan muaf.
Bizlerden çok cesur olduğundan filan değil bu, yanlış anlamayın. Sadece o kendi ifadesiyle “Dolçe far niente” yani hiçbir şey yapmamanın keyfini çıkarabilecek tatlı aylaklık yaşayabilecek şanslı bir insan.
Kendisini maaş bağımlılığından kurtaran kaynakları var. Bir defasında bunu bir yazısında “Ben zengin olmayı tercih ettim” diyerek anlatmıştı. Ben o işin nasıl olduğunu bir türlü anlayamadım. “Bu iş tercihle olsaydı benim şimdi ondan katlarca daha zengin olmam gerekirdi” diye düşünmüştüm.
Bu biraz şans meselesi. İstisnalar dışında bizim meslekte çalışarak zengin olabilenler fazla değil. Çalışırsak rahat yaşasak da işlerimizi kaybettiğimiz takdirde ailemizi geçindirmek, çocukların geleceğini kurmak imkânsız hale geliveriyor.
Oray dünkü yazısında işsiz kalma tarihinden anları anlatıyor.
İlk işsiz kaldığında hiç bunalıma girmemiş. Bunu söyledikten sonra “Çok garip”diyor buna. Bence hiç de garip değil; işsiz kalma koşullarına bir bakarsak neden garip olmadığını anlarız. İlk işsiz kaldığında cebindeki son parayla balzamik sirke ve LA Confidential filmini satın almış. Ne yaptı yani film seyrederken balzamik sirke mi içti acaba? Bence onun yerine kaliteli bir şarap alsaydı daha iyi olacaktı.