50 yıldır herkesin mutlu uyandığı ve kaliteli yaşayabildiği bir ülkede olabilme rüyasıyla yaşadıktan, bu amaç için kendi çapımda çaba gösterdikten sonra hemen hemen herkesin mutsuz uyandığı bir ülkeyi paylaşmak, bana gerçekten acı veriyor.
Bu tür bir ülkede ağırlıkla sabah saatleri tüketilen bir medyada yazı yazıyor olmak bana farklı bir sorumluluk yüklüyor gibi geliyor.
Mutsuz uyandıklarını bildiğim insanlara, üstelik buna hak verdiğim ve mutsuzluklarını paylaştığım bu insanlara, onları daha da mutsuz edebilecek yazılar vermemem lazım diye düşünüyorum.
Ağzımızdan, burnumuzdan siyaset çıktı, içimiz sevimsiz siyasetle doldu. Siyasetin insanı mutsuz ettiği bir ülkeyiz biz. Bu nedenle kimsenin siyaset hakkında söz söylemeye çalışan ek bir yazara ihtiyaç duyduğunu hiç sanmıyorum.
Herkes kriz söylentilerinden, analizlerinden bıktı; herkese öğğğ geldi bunlardan. Kimsenin siyasi veya ekonomik yoruma ihtiyacı yok. Eğer farklı bir şey söylenemiyorsa o zaman bu konularda yapılacak en iyi şey susmak.
Çoğunluk aynı şeyi söyleseler de, aynı şeyleri yazsalar da, yetmeyip çıkıp TV’de anlatsalar da, kimse tekrarlardan sıkılmıyor; aynı konuyu yazmakta, konuşmakta ısrarlılar. İşin acıklı yanı, okuyucu bütün bunların gerçeği anlatamadığını biliyor. Bir konu hakkında bu kadar yazan, konuşan insan olduğu halde gerçeklerin yine de gizli kalabilmesi şaşırtıcı, bir o kadar da acıklı.
Ha, ben bu konularda yazacak olsam, acaba asıl gerçekleri yazabilecek miyim, bu da şüpheli.