ALLAH onu yönetici olarak başımızdan eksik etmesin, iyidir hoştur ama Yayın Yönetmenim Selçuk Tepeli’nin gözleri bir tuhaf bakıyor. Benim gibi gözleri olan biri bir başkasına “Tuhaf bakışlı” diyorsa, o zaman durumun vahim olduğunu anlarsınız.
Sevecen baktığını sandığında da öyle, ama bir de gözlerini kıstığında, tuzağına düşürdüğü kadın kurbanını yemeden önce Hannibal Lecter’in baktığı gibi bakıyor. Arada bir yüz yüze görüştüğümüz zaman bana da baktı o gözlerle. Sevgi bakışı mıydı yoksa nefret mi anlayamadıydım; çünkü ikisi de aynı.
Sonunda o gözlerin bedelini ödemeye başladım. Korkunç bir illete yakalandım... Ne olduğunu tam anlatabilmem için size bir diziden örnek vermeliyim. Homeland adlı dizide Carrie Matheson adında bir CIA analisti kadın var.
Tek bir odağa kilitleniyor ve hayattaki her olayı bununla bağlantılıyor. Bipolar, aynı zamanda manik evrede beyninin hızı artıyor, bağlantıların sayısı da.
Selçuk’un gözü nedeniyle ben bu kadının illetine tutulmuş durumdayım. Yıllar önce beni Suriye’ye göndermek isteyen bir yayın yönetmenine “Bu kadar zahmete gerek yok, ben İstanbul’da intihar ederim” demiş biri ve Arap dünyası hakkında mümkün olduğunca az düşünmeyi kendisine prensip edinmiş bir yazar olarak, bugün Batı’nın da Batı’sında çalışmakta olduğum halde hiç durmadan Türkiye yüzünden Suriye’yi düşünüyorum.
Üstelik eskiden üzerinde hiç düşünmediğim Suriye’ye gitmeyi reddettiğimde orada barış vardı ve sadece iyi yemek yemeye davet edilmiştim. Suriye o zamanlar benim için bir intihar nedeniydi, şimdiki illetli halimle oradan hoşlanmaya başladım.
Günün herhangi bir saatinde bana Suriye’nin hangi kasabasında neler olduğunu sorun, aynen biliyorum. Muhtar düzeyindeki yerel yöneticilerin isim listesi bile ezberimde. Selçuk sayesinde bu illete tutulmadan önce Paris, Londra ve New York gibi yerler düşünürdüm. Şimdi ise İdlib ve Afrin gibi yerler bana çekici gelebiliyor.