SORUN bende mi yoksa onlarda mı bilemiyorum, ama yayın yönetmenleriyle aramızda Mao’nun bile kıskanacağı düzeyde uzlaşmaz bir çelişki var.
Büyük ihtimalle hepimiz sorunluyuz da ondan. Ben de eskiden yayın yönetmeni olduğum için hepimizde ortak sendromlar var. Evet, kendimle de kavgalıyım onlarla olduğum gibi.
Eski yayın yönetmenlerimle de, Allah onu başımızdan ebediyen eksik etmesin şimdikiyle de problemlerim oluyor.
Bunlar bana arada bazı sözleri yüzüme gülerek söylüyorlar, ben o anda değil ancak bir süre sonra düpedüz hakaret edildiğini anlıyorum.
Bunu ben de samimi, içimden gelerek ve onlar gibi karşımdakine gülümseyerek aynen yapıyorum. Demek ki bu davranış ortak hastalığımız olmalı.
SELÇUK TEPELİ VAKASI
Şimdi uzakta olduğumdan Selçuk Tepeli’yle arada bir görüşüyoruz.
Her görüştüğümüzde bana, daha sonra üzerinde düşündüğümde hakaret ettiğini anladığım bir şeyi mutlaka yapıyor.
Anladığım anda da o Türkiye’ye dönmüş oluyor, yani burada elimdeyken ondan hesap sorma imkânını kaçırmış oluyorum.
İçim o kadar dolmuş ki, geçenlerde “kesilen hayvanın burnundan kuyruğuna kadar yenilmesi” gerektiğini savunan ünlü şef Colin Ferguson hakkında düşünürken aklıma birden Selçuk geldi.
“Keşke bir an Hannibal Lecter’e dönüşsem de Selçuk’u baştan başlayıp kuyruk yerine kadar ne varsa kesip yesem” diye düşündüm.
Bu insanın içine sıcaklık ve güzel duygular veren bir düşünceydi. Ancak bunun benim açımdan büyük riski de vardı. Eğer Ferguson’un pişirme tekniğini Selçuk’a uygularsam, riskim onun başını da ayrı pişirmem gerekeceğiydi.
Bu, büyük tehlikelere alışmış insanların bile kaldırmayacağı kadar ağır bir risk oluşturuyor. Çünkü onun kafasının özellikle göz tarafı biraz tuhaftır. Vücuduna ekliyken bile daima tuhaf bakar.
Şaşılık nedeniyle tuhaf bakışlarıyla Guinness Rekorlar Kitabı’na girmiş benim gibi insan bile bir insanın bakışına tuhaf diyorsa ortada sorun