Gün boyu gelen şehit haberlerinin ardı arkası kesilmeyip gece yarısına kadar devam edince uyuyamadım. Ancak sabahı sabah ettikten sonra beş gibi dalabilmişim. Uyandığımda öğlen olmuştu ve şehit sayısında da bir artış daha. Neyse kalktım, elimi yüzümü yıkadım filan ve yazıya başlamadan evvel rutin gazeteleri okuma, gündemi yoklama işlerine giriştim. Sonra dönüp "yazabileceklerim" adı altında biriktirdiğim notlarıma baktım... Hangisini yazayım, hangi konuya değineyim diye düşünürken fark ettim ki içimden hiçbir şey yazmak gelmiyor. Çünkü aklım, ruhum hâlâ Afrin'den gelen şehit haberlerinde. En çok da Sergen Pamukçu'nun ağabeyine bıraktığı vasiyetinde... İçine doğmuş olsa gerek. Şehit olmadan hepi topu 4 gün önce ağabeyine şehit düşmesi halinde ardından neler yapması gerektiğini iletmiş.
Rahmetli, TSK mensuplarının üye olduğu Dayanışma Vakfı'na da üyeymiş. Ağabeyine bu üyeliğinden bahsetmiş ve olumsuz bir durum halinde de devletin ne kadar tazminat ödeyeceğini yazmış. "En az 110-130 bin arası... Anamı babamı hacca gönder, babamın borcunu kapat. Sen de evlen, helali hoş olsun" demiş. Ve en sonuna da şu notu düşmüş: "Bu 3 fotoğrafı kaybetme, olası bir şeyde kanıttır bu!" Kuşkusuz her şehit haberi sarsıcı oldu benim için ama neden bilmiyorum Sergen kardeşimin bıraktığı o nottan, o vasiyetten çok etkilendim. Allah rahmet eylesin ve onun ölümüne neden olan alçak terör odaklarının Allah belasını versin. Kendimi bir an Sergen'in anasının yerine koydum. Daha doğrusu koymaya çalıştım. İçim acıdı, büzüldü ve gerçekten fena oldum. Elbette kahramanca savaşmış bir oğula sahip olmak gurur verici. Elbette savaşa gönderdiğin evladınla ilgili böyle bir sonuç almak normal bir durum ama işte ana olunca, hele bir de erkek evlat sahibi olunca meseleye bakmak da başka türlü oluyor. Sebep ne olursa olsun yürek dayanmıyor, kabullenmiyor böyle bir acıyı.