Haber şöyle geçti geçtiğimiz gün ajanslara:
"Trump’ın Akdeniz’deki gemilerinden atılan füzelerle Humus Şayrat’taki Rus hava üssü çökertildi…"
Haberler eşliğinde verilen haritalarda Kıbrıs’ın hemen Güneydoğu altlarında duran ABD savaş gemileri krokisi dikkat çekici. Dünyanın en uzun denizi olan muhteşem Atlantik’i aşıp, dünyanın en güzel denizden bahçesi olduğu söylenen Akdeniz’in "Şark duvarı"na dayanmış bu savaş gemileri… Burada ne arıyorlar… Bu kadar uzakta namlularını Orta Doğu’ya çevirmiş halde neyi gözetliyorlar. Krokilerde ne kadar da sorunsuz gözüküyor oysa her şey… Çizgiden bir gemi ve üzerinden keçeli kalemle delikli çizgilerle giden bir bomba rotası… Krokiler, uzağı yakın ve sorunsuz ilan etmek için icat edilmişler galiba… Delikli çizgiler boyunca vurulan yer Humus’u, çok iyi biliyordum oysa. Yani Esed, o kenti delik deşik bir hayalete çevirmeden evvelki halini. Halid bin Velid’li halini… 7 milyon Suriyeli'nin ülkelerini terk etmezden evvelki halini. Ben Şam’ın, ben Halep’in, Busra’nın, Malula’nın, Golan Tepelerinin güneşli, güzel, şen şakrak günlerini de hatırlıyorum…
Amerikalılar ve Ruslar, bu kadar uzak diyarlardan silahlarıyla, gemileriyle, uçaklarıyla kalkıp gelmişler. Neden…
Ve Türkiye. Suriye ile en yakın ve en uzun hudutlardaki Türkiye. Bu içler acısı katliamda, işlenen insanlık suçunda, adeta bir sahra hastanesi veya büyük bir yardım çadırı ya da müşfik bir misafir odası görevini hiç de yüksünmeden omuzlayan ülkemiz… Bu kadar yakın ve bu kadar yükünü çekerken insanlık dramının… Niçin dünya muktedirlerince etkisiz kılınmak isteniyor… Oysa daha yüz yıl evvel Halep’in, Humus’un, Kerkük’ün, İzmir’den, Trabzon’dan, Erzurum’dan farkı yoktu, bu diyarların hepsi Osmanlı’ydı… Biz bu kadar yakınken… Ne oldu da Atlantik ötesinden veya Ural dağlarından gelenler bizden daha yakın oldu…