2014 yılında 3-4 yaşlarında bir kız çocuğunun Suriye'yi kan gölüne çeviren bombardımanların arasından söylediği bir hıçkırıktı bu... Bir anlığına bütün dünyayı durdurmuştu bu sözün ağırlığı.
Çocuk küçücük bedeniyle, dünyanın en büyük cümlesini kurmuştu. O yaşta halis bir iman, şeksiz şüphesiz teslimiyyet, Allaha duyulan güven, hatta tüm o gördüğü fenalıklardan sonra belki de Allah'a koşmak hissi, insanlardan ve insanların kötülüklerinden kaçarak Allah'a sığınmak hissi... Paslanmış yüreklerimiz, yaslandığımız dağlar, içinde kıvrıldığımız sıcak yataklar, yediğimiz içtiğimiz, sofralarımız bize dar gelmişti... De, sonra kısa zamanda unutuvermiştik o meleğin ıstırab dolu şikayetini...
Üzerinden günler, aylar, yıllar, bulutlar, kuşlar geçti. Her şey geçti belki, ama o cümle, kaderimiz olarak tüm insanlığı kuşatmaya devam ediyor...
Fatma Kutluoğlu hocamız bahsetti... Haber aldık ki, İdlip'te kış çok zor geçiyormuş. Gec