Geçtiğimiz akşam yayımlanan ''Bir Zamanlar Kıbrıs'' adlı dizi film, sessiz bir çığlık gibi saplandı gönüllerimize. Çünkü unutkan bir toplumuz, hatta şuursuzluk seviyesinde bu unutkanlığımız, oysa bizim coğrafyamız için hatırlamak, unutmamak; var olmak demek... Filmi seyrederken paramparça oldum, Kıbrıs şehit ve gazilerinin çocuklarıyla birlikte büyüdüğümüz eski günlerime gittim. Henüz ilkokul 2. sınıf öğrencisiydim ve sıra arkadaşım Nilgün, Kıbrıs'ta şehit olmuştu, harekatın hemen sonrasında Kıbrıs'ta muvazzaf anne ve babasının yanına gitmiş, bindikleri jip, Yunanların döşediği mayınlara basınca patlamış ve bir aile hep beraber şehit olmuştu... Annem şehit çocuklarıyla oyun oynarken, ''yüksek sesle baba demeyin oynarken'' diye tembih ederdi... Babaları Beş Parmak dağlarında sıralanmış çocuklardı onlar. Hepsi tek tek geldi geçti gözümden...
Kıbrıs 1571'de Osmanlı tarafından fethedildi. Adada Venedikliler hakimdi ve dolayısıyla Katolik kilisesi... Osmanlı fet