Süleymaniye Camii'nin, Hazire tarafına açılan kapısındaki mermer
eşiğe baktığımda, donakaldım...
Asırlardır üzerine basılarak, adeta içine doğru oyuklaştırılmış bu taştan eşik önünde, neler geldi geçti gözlerimden... Sanki asırları, o bir buçuk metrelik kadar var/ yok, o kapıdan kalbime akıttılar... Kimler geldi kimler geçti bu kapıdan, huu...
Aklıma Türkmen Dervişi Yunus Emre hazretlerinin, Şeyhi Taptuk Emre'nin kapısına yatması hikayesi geliyor... Yunus, gönlü daraldığı bir gece Tekke'sinden ayrılmış ama daha sonrasında feci bir hicap, nedamet ve gayretle geri dönmüştür. Gözleri ama olan Şeyhinin eşiğine yatarak beklemeye karar verir, derken Taptuk Emre tam kapı eşiğinden ayağını atacakken adımları, eşikte yatan Yunus'a takılır. ''Kim bu eşikte yatan'' diye sorduğunda, ''Yunus'' diyenlere, ''Bizim Yunus mu?'' diye sorar sormaz, Yunus yattığı eşikten ağlayarak kalkar ve pirinin ellerine sarılır... Piri'nin ondan