Tam 37 yıldır değişmeyen, kendi dünyası, kendi gerçeği olan bir sahnede olduğumu kabullendiğimi hissettim hep. Işıkların altında yaşananlar, her müzisyene göre değişir tabii ki. Halet-i ruhiye dedikleri. Hem yorar ama, vazgeçmek de hayli zordurÇok konserlere gitmiştim de bir gün o sahnenin üstünde olacağım diye hiç düşünmemiştim. Evin salonunda işte bir piyano bir gitar ile başlayan sonra 30 kişilik Bilsak Sahnesi’nde kaderin ağlarını Bulutsuzluk Özlemi ile örmesi. Aradan geçti 37 yıl. Sahneler sahneleri, konserler konserleri takip etti. Kimi zaman 100 kişiye kimi zaman 10 binlere çaldık. Müzik ile ilgili yazar mısın dediler. Gazetecilik kısmı da bu müzik söyleşileri ve yazıları ile başladı bende. Eskiyi hatırlamak gibi geldi. Bir sahne üstü hikâyesi ile başlamak istedim...Stres sabahtan başlarBugün hâlâ konser günü sabahtan heyecan başlar. Eşim pek bir başka âlemlere gittiğimi söyler. “Klavyenin ayağı gelecek mi, acaba monitörler nasıl?” soruları ile doludur kafa. Sahnede sesini duyamamak en çaresiz haldir. Son sahnemiz, İzmir’ de Bostanlı sahildeydi; “ +1 Fest”. “Her konser böyle olsa ne güzel tramvaya binip evden konser alanına gidiyoruz” dedi eşim. Çoğu konsere beraber...