1 Mayıs kutlamalarını engellemek için hükümetin yaptıkları, kullandığı söylem, asayiş meselesine genel yaklaşımı, kendine “Demokrasi” diyebilen bir ülkede söz konusu olamaz. Dünyanın bu kutlamaların yapıldığı ülkelerinde, isimleri simgeleşmiş meydanlar gösterilere tahsis edilir ve 1 Mayıs ile bunlar arasındaki bağı sorgulamak en muhafazakâr siyasetçinin bile aklına gelmez.
Üstelik Taksim Meydanı, zalim ve intikamcı bir devlet anlayışının çok kanlı bir senaryosunun sergilenmiş olduğu alandır. 1 Mayıs 1977’de Taksim’e giden grupların hatası, günahı ne olursa olsun, orada bilerek ve isteyerek bir katliam yapılmıştır. Aradan geçen onca yıl boyunca da göz göre göre işlenmiş cinayetlerin ne hesabı sorulabilmiş ne de arka planı tam olarak ortaya çıkarılabilmiştir.
Tam da o nedenle, orada ölenlerin/ öldürülenlerin anısına, kutlamanın Taksim Meydanı’nda yapılması gerekir. O meşum günle ilgili zerre hafızası olmayan, olsa bile zerre kadar önemsemeyen alabildiğine geniş bir kitlenin varlığına rağmen yapılması gerekir. Özellikle de dünya iş ‘kazası’/ cinayeti ölümleri birincisi olan bir ülkede yaşadığımız için yapılması gerekir.
Gerekir ama yasaklar, kapatılan yollar, seferden men edilen taşıma araçları sayesinde bu kutlama Taksim’de yapılamayacaktır. İnadına meydana gitmek isteyenlerle güvenlik güçleri muhtemelen çatışacak ve belki de yine dehşet sahneleri yaşanacaktır. Çökmüş yargı sistemi, hukuksuzluk ve adalet mefhumunun berhava edildiği ülkede, uluslararası mahkemelerin amir hükmüne rağmen bu yasak uygulanacaktır. Yaşadığımız günlerin demokrasi anlayışındaki kısıtlamaları ön plana çıkaran lügat ve uygulamaları ışığında bu yasağın şaşırtıcı bir tarafı da yoktur.