BUGÜN itibarıyla seçimlere iki hafta kaldı. Herkes bu seçimlerin ülke tarihinin önemli dönüm noktalarından birini teşkil edeceğinde hemfikir. Kimilerine göre Türkiye’deki ilk açık, adil ve serbest seçimin yapıldığı ve Demokrat Parti’yi iktidara getiren 14 Mayıs 1950 seçimleriyle eşdeğer önemde.
İsmet İnönü bir skandal sayılması gereken 1946 seçimlerinden sonra (oylar açık verilmiş sayım kapalı yapılmıştır!) 1950 seçimlerini dürüstçe yaptırmış, sonuçlarını da kendisine darbe teklif eden yüksek rütbeli subaylara rağmen kabul etmişti. Seçimleri kaybetmesinin ardından söylediği “Benim en büyük mağlubiyetim en büyük zaferimdir” sözü, bugünlerde ikinci Cumhurbaşkanı hakkında atıp tutanların kulağına küpe olması gereken bir demokratik olgunluk ve kişisel kendine güven nişanesidir.
1950 yılından beri Türkiye’deki çok partili sistemin tüm iniş çıkışlarına rağmen bir konuda sistem her sınavından yüz akıyla çıktı: Seçimleri açık, olabildiğince serbest, adil ve dürüst yapmayı becerdi. 1977’nin kanlı ve sonradan öğrendiğimiz gibi ülkeyi karanlığa sürükleyerek darbe ortamı hazırlamaya çalışanların gemi azıya aldığı ortamında bile seçim işi doğru dürüst yapıldı. Darbe rejimleri kampanyaları ne denli kısıtladılarsa, kendi tercihlerini millete dayatmak için olmadık yöntemlere başvurdularsa da seçim sonuçlarına hile karıştırmadılar.
1961 seçiminde Demokrat Parti’nin devamı olan iki parti Yeni Türkiye Partisi ve Adalet Partisi tüm kısıtlara rağmen DP’nin oyunu paylaştılar. Turgut Özal’ın ANAP’ı 1983 seçimlerinde cuntanın başı Kenan Evren’in seçimden önceki aleyhte uyarısına rağmen sandıktan muzaffer çıktı. Tüm bunların ışığında seçimlerin Türkiye’nin eksikli demokrasisinin en uzun soluklu ve sağlam kurumu olduğunu söyleyebiliriz.