Din bu değil

Yıl, 636.
Hz. Ömer Medine’de Mes­cid-i Nebevi’de cuma na­mazında hutbe okuyordu. Birden…
“Ya Sâriye! Dağa doğru dağa doğru! Haine güvenen aldanır” dedi.
Bu sözleri duyan cemaat şaşırıp birbirlerine bakmaya başladı. Hz. Ali, “elbet bunda bir mânâ vardır” dedi.
Sariye, İran’ı fethe çıkan komutandı.
Namaz bitince Abdurrah­man bin Avf, Hz. Ömer’e niçin böyle söylediğini sordu. O da şöyle cevap verdi: “Ben o sözü gayr-i ihtiyârî söyledim. Düşmanların, as­kerlerimizi yenilgiye uğrat­mak üzere olduklarını gör­düm. Ordumuz bir dağ eteği üzerinden ayrılmak üzereydi. Eğer arkalarını dağa verirler­se, düşmanla tek bir cep­heden savaşırlardı. Şayet dağı bırakır da açığa çıkarlarsa helâk olurlardı. İşte bu durumu görünce onların dağa sığınma­larını emrettim.” Bir ay sonra…
Komutan Sâriye’nin elçi­si Medine’ye şu haberi getirdi:
“Düşman bir cuma günü bize saldırdı. Sabah namazın­dan güneşin tepemize geldiği vakte kadar savaştık. Tam bu sırada: ‘Ey Sâriye! Dağa çekil dağa’ diye nidâ eden bir ses duyduk. Hemen dağa sığındık. Daha sonra da Yüce Allah’ın izniyle düşmanı yenilgiye uğrattık…”
Kadisiye zaferi, Müslü­manlara İran’ın kapılarını açtığı gibi, daha sonraki savaş­ların kazanılmasına da zemin hazırladı…
Peki…
Aslında ne anlatmak istiyo­rum?

“Keramet” sahibi Sufilik/tasavvuf, İs­lam’ın mistik yüzüdür.
“Tayy-ı mekan” kavramı vardır; mekanı aşarak bir anda farklı yerlerde görün­me.
“Bast-ı zaman” kavramı vardır; zamanın genişlemesi/ zamanının ötesine geç­mek.
Yani… İnsan ruhunu, be­deninin baskısınd...

YAZININ DEVAMI