Pazar gece yarısı televizyon karşısındayım…
Gözlerim dolu voleybolcu kızlarımızın kupa törenini seyrederken aklıma birden Yılmaz Özdil düştü.
Dedim ki içimden; “bu başarıyı nasıl anlamlı satırlara dökerdi!”
Hayatta olsaydı benzerini Bekir Coşkun da yapardı kuşkusuz…
Bu yazarlar kolay yetişmez; kalemiyle gözyaşı döktürmek ya da kalemiyle kahkaha attırmak usta işidir, büyük maharet ister.
Ne yazık ki kalemin efendisi pek az yazarımız kaldı. Bekir Ağabeyi sonsuzluk yolundan geri döndüremeyiz ama umarım “tükenmez kalem” Yılmaz Özdil köşesine döner ve bizleri yazılarıyla buluşturur.