İftar sofralarının vazgeçilmezi pilav.
Meşhur manidir: “Ramazan geldi ulaştı/ Sofralar doldu taştı/ Davette pilav yoktu/ Birden iştahım kaçtı.”
Müslümanlar pirincin -tıpkı gül gibi- Hz. Muhammet'in nurundan yaratıldığına inanır; yerken salavat getirirdi. Yeniçeri pirinçsiz sefere çıkmazdı…
Rahmetli halamın eşi Çorum Osmancıklı idi; çeltik tarlaları vardı. Kıl çuvallar içinde pirinç gönderirdi. Annem “göz hakkı” diye yarısını komşulara dağıtırdı.
Ekimi- bakımı zor olan pirinç pahalıydı; Edirne, Tosya, Osmancık, Gönen gibi çok az yerde yetiştirilirdi.
Pilav genellikle şehir sofralarında olurdu. Anadolu köylüsü bulgur yerdi. (I. Dünya Savaşı'nda pirinç kıtlığı olunca İstanbullu bulgura “Enver Paşa Pirinci” adını verdi!)
Bugün kişi başı ortalama 9.3 kilo pirinç tüketiyoruz. 1980 yılında 3.2 kilo idi!
Nüfus her geçen yıl artıyor.
Tüketim her geçen yıl artıyor.
Planlı ekonomi döneminde Türkiye bu durumu hesap eder; ve yaptığı tahlile göre yatırımlarını geliştirirdi.
Çeltik alanlarını neden büyütüp geliştiremedik? Üreticisi sayısını niye çoğaltamadık?
Kimler “tarımda yapısal reform” yalanıyla yerli üretimi bitirme noktasına getirdi? Köylüyü “sadakacı” gösterdi? Küresel devlere kimler yutturdu?
Yılda ortalama 400-500 bin ton pirinç üretiyoruz. 300-350 bin ton pirinç ithal ediyoruz. (Bunun minik bölümü tohum.)
Hem çeltik hem pirinç dış alımını yaptığımız ülkelerin başında ABD olması şaşırtıcı mı?
Oyun kurucular belli…