Demek oluyormuş: Adaylar bir araya gelip
ekranda canlı yayında tartışabiliyormuş.
Unutmuşuz! Unutturmuşlar!
Tatlı tatlı atışmayı ne çok özlemişiz.
Ekrem İmamoğlu ile Binali
Yıldırım’ı izlerken
öyle mutlu oldum ki:
Kimse kimseye “terörist” demedi.
Kimse kimseye “hain” demedi.
Kimse kimseyi “beka” demedi.
Hakaretler havada uçuşmadı.
Kimse kimseyi aşağılamadı.
Kimse kimseyi korkutmadı.
Aksine, gülümsediler.
Aksine, espri
yaptılar.
Aksine, centilmence davrandılar.
Birbirlerine hediye verdiler, daha ne olsun.
Aileler yan yana gelip, aynı çerçeve içinde yer alıp
fotoğraf çektirdi, daha ne olsun.
O fotoğraf Türkiye fotoğrafıdır.
O fotoğrafta hepimiz varız.
O fotoğraf
kutuplaşmanın-kamplaşmanın son bulacağı umudunun fotoğrafıdır.
O fotoğraf tartışma sonrası tarafların el
sıkışabileceğinin fotoğrafıdır.
Tartışıp sonra fotoğraf çekileceğini eşe dosta gösterdik.
O fotoğraf hepimizin gurur fotoğrafıdır.
Birliğimizin-dirliğimizin-kardeşliğimizin fotoğrafıdır.