Sakarya’dan Orhan Bey: “Üstad Hazretlerinin “Ben kendimi beğenmiyorum, beni beğenenleri de beğenmiyorum” sözünü nasıl anlamalıyız?”
TAŞ YERİNDE AĞIRDIR
Bu sözler, azamî ihlâs ve mahviyet prensibinin bir tezahürüdür.
Bizim bu cümleden çıkaracağımız ders, hayatta ne tür bir başarı kazanırsak kazanalım, azamî ihlâs ve mahviyet prensibini kendimize düstur edinmemizdir.
Bediüzzaman bir insanın ayrı ayrı ahlâk gösteren çeşitli şahsiyetleri olabileceğini ifade ediyor ve bunun için bir memurun makamındaki vakarı ile evindeki tevazuunu örnek veriyor.
Meselâ makamda tevazu olmaz. Bu, makamı tenzil olur. Evde de vakar olmaz! Bu da kibre girer. Demek evine dönünce makamındaki ahlâkının zıddı bir ahlâk olan tevazu gerekiyor.
Nitekim ecdadımız, “Taş yerinde ağırdır” demişler. Her ikisi de yerine göre iyi ahlâktır. Ama biri diğerinin yerine geçerse ikisi de kötü ahlâka dönüyor. Yani yerinde olmayan vakar kibre, tevazu da zillete dönüyor.
BEDİÜZZAMAN DÜNYA KAPISINI KAPATIYOR
Sağlığında hediyeyi, hürmeti ve ziyareti kabul etmeyen1 Bediüzzaman, kendisini ziyarete gelenleri ikiye ayırıyor:
1- Hayat-ı dünyeviye cihetinde gelenler.
Meselâ kısmetim açılsın, kazancıma bereket gelsin. İşime uğur gelsin, hastalığıma şifa olsun gibi niyetlerle gelenler için Bediüzzaman diyor ki: “O kapı kapalıdır!”
Bediüzzaman kendisini ve dâvâsını dünya metaına alet ettirmiyor!