Kartal Anadolu İmam-Hatip Lisesi’nde ortaokul hazırlık sınıfına başladığımda, 1991’in sonbaharıydı. Henüz 11 yaşındaydım. Ancak hem içinde yetiştiğimiz ortam hem de Türkiye’nin o dönemki siyasî atmosferi, beni ve akranlarımı, fiziksel yaşlarımızın çok ötesine taşımıştı. Okulumuz henüz “marka” hale gelmemişti gerçi, ama eğitim seviyesi olağanüstüydü. Biz de -hepimize sürekli telkin edildiği üzere- “gelecekte mühim birer misyon üstlenecek genç Müslümanlar” olarak, derslerimize büyük özen gösteriyor, bir yandan da Türkiye’yi ve dünyayı yakından takip ediyorduk.
Kısa zaman sonra, okuldaki bazı hocalar ve onların etkisindeki abiler, bizleri yakın çevredeki bazı “öğrenci evleri”ne davet etmeye başladılar. Hepsinde de ortam aynıydı: Oldukça sade mefruşat, benzer renkte çekyatlar, hep aynı kitapların bulunduğu kütüphaneler, ince bıyıklı ve soluk benizli ama hepsi de derslerinde çok başarılı gençler… Birkaç buluşma sonrasında yetişme tarzımıza, fıtratımıza ve hayattan beklentilerimize hiç uymadığını gördüğümüz bu evlere artık gitmedik. Zaman içinde, okulda bizi bu türden evlere çağıran hocalarla da aramıza duvarlar ördük. Bambaşka dünyaların insanlarıydık çünkü. Okulun genelinde...