"İsteyip istemediğimi doğru dürüst bilmediğim, fakat neticede aleyhime çıkarsa istemediğimi iddia ettiğim bu nevi söz ve fiillerimin daimi bir mesulünü bulmuştum: Buna içimdeki şeytan diyordum! "
Sabahattin Ali'nin ilerleyen satırları daha da çarpmıştı beni.
"Müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum.
Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? Bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması.."
Toplumsal gündemin kişi(lik)ler üzerindeki baskısını ve yeterince güçlü olmayan insanın 'köşeye kısılmışlığını' iyi ifade eden bir roman Sabahattin Ali'nin İçimizdeki Şeytan romanı. Entel görünenlerin karanlık dünyasına ve 'insanın içindeki gerçek şeytan'ı ışıl ışıl aydınlatarak gösteren bir fener gibi.
Bu romanı metafor yaparak siyasete uyarlamak kaba bir yaklaşım olur ama siyasetin doğasında meleklere ayrılan yer çok az!